Kai Möller

Op een gewone donderdag in september 2018 kijkt Kai uit naar het weekend, wanneer een kort moment van onoplettendheid leidt tot een tragisch ongeval.

Kai is machine-operator en binnen zijn bedrijf, een fabrikant van koellichamen en behuizingscomponenten, bedient hij onder andere de zogenaamde richtbank, waarmee aluminium onderdelen in de gewenste vorm worden gemaakt. "Onze producten", legt Kai uit "zijn essentieel voor hightech-industrieën, omdat ze dienen om warmte van allerlei technische apparaten af te voeren." Terwijl hij spreekt, krijg je de indruk dat Kai echt gehecht is aan zijn werk. Na meer dan een jaar met de richtbank te hebben gewerkt, voelt Kai zich zelfverzekerd met deze krachtige machine.

Het leven van Kai en zijn vrouw Nina ziet er mooi en positief uit. De vreugdevolle verwachting van hun eerste kind is waar het stel zich op concentreert in de nazomer van 2018. Allebei genieten ze ervan om in het weekend de stad in te gaan om te verzamelen wat nodig is voor de komst van de baby. Wie had kunnen denken dat de dingen binnenkort drastisch zouden veranderen voor de aanstaande vader.

Een ongeluk met ernstige gevolgen

Uitkijkend naar het komende weekend leidt een kort moment van onoplettendheid tot een tragisch ongeluk. De richtbank rukt zijn rechterhand naar binnen, samen met een enorm stuk aluminium. Hoewel Kai snel op de stopknop drukt, hebben zijn vingers en de huid al ernstige schade opgelopen. Het feit dat de 40-jarige geen pijn voelt, is te wijten aan het ernstige trauma. Nog steeds in shock kan Kai zijn hand uitsteken naar een collega en hem vragen een ambulance te bellen.

Hij ligt achter in de ambulance en nadert het nabijgelegen ziekenhuis. Uiteindelijk is hij bereid om zich over te geven aan de medisch professionals die op hem wachten. "Ik herinner me dat ik erop vertrouwde dat de medisch professionals hun best zouden doen om mijn hand te redden."

Een gedeeltelijke amputatie lijkt onvermijdelijk

Als Kai even later wordt gevraagd een formulier te ondertekenen om zijn goedkeuring te geven voor een mogelijke amputatie, begint hij zich te realiseren dat de schade aan zijn hand wel eens ernstiger zou kunnen zijn dan hij had gehoopt. "Dit was het punt waarop ik in de war raakte", herinnert Kai zich. "Honderden gedachten flitsten door mijn hoofd - de meeste draaiden om 'wat als ...'? Ik verdien de kost met mijn handen en ik ben net begonnen met een gezin te stichten. Het verlies of de verminking van mijn rechterhand kan het einde van mijn carrière betekenen..."

"Angst voor de toekomst was niet iets waarmee ik vertrouwd was en bovendien was ik echt bang dat ik mijn sport nooit meer zou kunnen beoefenen. Vrienden en familie hebben me altijd gekend als de meest gepassioneerde handbalspeler ooit. De handbalsport is belangrijk voor me, omdat ik deze sport al mijn hele leven beoefen. Ik ben ver omhoog geklommen in alle jeugddivisies en heb er zelfs mijn vrouw Nina door leren kennen. We zijn allebei erg gehecht aan de sport en tot op de dag van vandaag kan ik me geen leven zonder handbalsport voorstellen."

5 - 3 = 2

Bij het ontwaken uit de narcose draait Kai's hoofd nog maar om één vraag. "Zoals je wel kunt raden, wilde ik heel graag weten wat er nog over was van mijn rechterhand. Maar er zat natuurlijk veel verband omheen, dus ik kon helemaal niets zien. Mijn artsen bleven me verzekeren dat ze zoveel mogelijk hadden gered door er zo weinig mogelijk af te halen. Als gevolg van dit chirurgische meesterwerk kon ik mijn duim en pink behouden - beide volledig functioneel. Mijn wijsvinger, middelvinger en ringvinger moesten worden geamputeerd."

“5 - 3 = 2, maar denk eens aan wat er nog mogelijk is!”

Kai Möller

2019: baby Moritz wordt geboren

Na een aantal weken in een nabijgelegen revalidatiecentrum te hebben doorgebracht, is Kai klaar om verder te gaan waar hij voor het ongeluk was gebleven. Zijn amputatiewonden genezen goed en de aanstaande vader is op tijd thuis voor de geboorte van zijn zoontje.

Wat waren de mogelijkheden?

Terwijl hij nog in het ziekenhuis ligt, wordt Kai door de orthopedisch instrumentmaker van het interne zorgcentrum van het ziekenhuis geïnformeerd over de mogelijkheden voor het aanmeten van een prothese voor zijn hand. Voor het eerst wordt hij zich bewust van het verschil tussen zeer functionele myo-elektrische vingerprothesen en puur cosmetische oplossingen.

Het is Kai meteen duidelijk dat een cosmetische vingerprothesen niet geschikt is voor hem. "Ik ben afhankelijk van 'functionerende handen' voor mijn werk, sport en het opvoeden van mijn kinderen. Ik kan niet functioneren met een 'levenloos ledemaat'. Mijn ijdelheid moest duidelijk wijken voor rationele overwegingen." Kai kan heel goed begrijpen dat andere mensen hier anders over denken. "Voor sommige mensen heeft de volledigheid van hun lichaamsbeeld een hogere waarde dan voor mij."

Zelf richt hij zich in eerste instantie op de mogelijkheid van een myo-elektrische vingerprothesen, die een scala aan functionaliteiten biedt. Na een paar verschillende myo-elektrische vingerprothesen te hebben geprobeerd, is hij niet helemaal overtuigd van deze oplossing.

MCPDriver™, de perfecte oplossing

"Het was in de zomer van 2019. Dit was het moment waarop de orthopedisch instrumentmaker van het Zorgcentrum Bochum zich bewust werden van een innovatie op het gebied van handprothesen."

Op dat moment was de nieuwe handprothese nog niet goedgekeurd in Duitsland. De nieuwe mechanische gedeeltelijke handprothese - genaamd MCPDriver - wordt in de VS ontwikkeld en dit was stiekem iets waar Kai op gehoopt had. "Toen ik de MCPDriver voor het eerst probeerde, kreeg ik kippenvel! Het was me meteen duidelijk dat de oplossing voor mijn probleem hier voor me lag. Plotseling was een terugkeer naar mijn werk binnen handbereik. Samen met mijn overgebleven vingers, zou de gedeeltelijke handprothese mij kunnen ondersteunen bij alle noodzakelijke werkzaamheden."

De robuuste MCPDriver wordt individueel vervaardigd en bevestigd aan zowel de pols als de overgebleven vingerstompen. Het speciale ontwerp van de prothese biedt de drager een hoge mate van gripstabiliteit en maakt de toepassing van een verscheidenheid aan grijp- en knijppatronen mogelijk - van krachtig vastpakken tot typen op een toetsenbord.

"De prothese is voor mij een onmisbare dagelijks hulpmiddel dankzij de nauwkeurige aanpassing aan mijn individuele anatomische vorm. Als ik 's avonds thuiskom, trek ik de prothese in een paar seconden uit - net zoals je je schoenen uittrekt na een lange werkdag", aldus Kai.

Alles is goed zoals het nu is!

"Ik denk dat het belangrijk is om andere mensen in soortgelijke situaties duidelijk te maken dat een arbeidsongeval zoals dat van mij niet het einde van de wereld hoeft te betekenen. Je kunt veel situaties verwerken en uiteindelijk een normaal leven leiden. Door mijn sport ben ik meer een vechter, maar ik ben ook gezegend met een behoorlijk positieve kijk op het leven. Ik probeer dit bij elke gelegenheid aan anderen door te geven."

Wat het gezinsleven betreft, met inmiddels twee levendige peuters, kan Kai geen enkele beperking melden in het spelen, zwemmen of klimmen met zijn kinderen. Het feit dat zijn kinderen al een bovengemiddelde motoriek hebben, is natuurlijk een bron van grote vreugde voor de sportieve ouders. Het valt nog te bezien of Moritz en Marleen (geboren in 2021) ook enthousiast zullen zijn over de sport van hun ouders.