Zo reageerde mijn omgeving op de amputatie

Hoe cru het ook moge klinken, voor Richard Kusters was de keuze om zijn been te laten amputeren niet moeilijk. Of beter gezegd: niet moeilijk méér. Want na drie jaar pijn en talloze operaties en transplantaties zag hij nog maar één scenario. Zijn omgeving reageerde ronduit positief op zijn besluit.

"Wat mijn situatie wellicht anders maakt dan die van anderen, is dat ik na het ongeval drie jaar enorm veel pijn heb geleden", vertelt Richard. "Ik kon alleen maar op de bank liggen en mezelf verplaatsen deed ik in een rolstoel. Na een tijd wilde ik alleen nog maar van de pijn af en verder kunnen met mijn leven. Bovendien maakte mijn lichaam een soort pseudogewricht aan. Volgens de artsen was de kans op ontstekingen groot, die zelfs levensbedreigend konden worden. De keuze om mijn leven te verlaten of mijn been te verliezen was heftig, maar tegelijk gemakkelijk."

Knoop doorgehakt

Zijn vrouw en Richard zelf lieten dikke tranen, maar wisten dat dit de enige juiste keuze was. "We hadden al het mogelijke gedaan, maar het heeft niet mogen baten. Mijn vrouw heeft altijd achter me gestaan, we hebben nachten lang met elkaar gepraat. Aan de andere kant was het wel míjn beslissing. 'Ik kan niet voor je bepalen, ik kan je alleen maar steunen', zei mijn vrouw. We hebben alles samen beleefd en dat was heel waardevol. Mij gaf het antwoord op de vraag 'Hoe nu verder?' en voor haar was het een stuk verwerking van wat er gebeurd was."

Overlevingsstrategie

Richards en zijn vrouw betrokken ook hun dochter bij alle gebeurtenissen. "Ook al was ze in het begin best jong. Zij heeft het ongeluk zien gebeuren en ook haar heeft onze openheid geholpen. Plus een dosis humor, wat heel belangrijk voor ons is. Humor is een soort overlevingsstrategie, een manier om een sfeer te creëren waarin je de verhoudingen bepaalt. Zo wil ik beslist niet zielig gevonden worden. Ik ben dan wel mijn been kwijt, maar ook de pijn. Uiteindelijk heb ik vooral mijn leven terug."

Bewondering

De reacties vanuit zijn omgeving zijn eigenlijk alleen maar positief, vertelt Richard. "Mensen reageerden met bewondering voor mijn beslissing en de manier waarop we er mee omgaan. Sommigen kennen de fase waarin ik zo veel pijn heb geleden. Ze zijn oprecht blij dat ik weer rechtop kan staan. Eén keer heb ik een negatieve reactie gehad, van iemand die maar met een half oor had meegeluisterd. 'Dit is toch wat je wilde? Geen transplantaties meer?' Dat kwam heel bot op mij over. Die discussie was meteen klaar."

Verhaal opgeschreven

Soms had Richard genoeg van steeds weer zijn verhaal te moeten doen. Om die reden startte hij zijn Facebookpagina te gebruiken voor updates over zijn herstel. "Daar heb ik mijn verhaal neergezet. Zo konden ook de verre buren en vage kennissen lezen over wat ik doormaakte. Ideaal! Het scheelt gevoelsmatig veel of mensen vragen 'Gaat het weer een beetje?' in plaats van 'Hoe gaat het?'. Je weet dan dat ze op de hoogte zijn en je kunt je verhaal halverwege beginnen in plaats van wéér van voren af aan."

Blijf jezelf

Een advies voor mensen die net zelf een amputatie hebben meegemaakt: blijf jezelf en bepaal je eigen tempo. Richard: "Ik heb veel gepraat met een kennis die als kind zijn onderbeen was verloren door een verkeersongeval. Een van zijn adviezen: laat je niet opjagen. Bepaal je eigen tempo en je eigen route. Zo heb ik na de amputatie heel even lange broeken gedragen omdat ik dacht dat dat zo hoorde, terwijl ik altijd in korte broek liep. 'Jij bent gek', zeiden mensen in mijn omgeving. 'Waar is je korte broek?' En ze hadden gelijk ook. Het is je eigen leven, jij bepaalt. De laatste die je voor de gek moet houden, ben je zelf."