Wat als....?

Ik behoor inmiddels 7 jaar tot het deel van de mensheid met een amputatie. Tot mijn 17e was ik waarschijnlijk het meest normale Hollandse meisje wat iemand zich voor kan stellen. Nu absoluut niet meer hoor! En dat is best wel cool. Maar eerlijk is eerlijk; er zijn dingen die ik mis, maar ook zeker dingen die ik nu niet meer zou willen missen!

• In de winter heb ik nooit meer koude voeten! Maar in de zomer als het warm is heeft pootje baden weinig nut, en ik raak altijd even met mijn handen het zand aan op het strand zodat ik het toch een beetje voel.
  
• Opvallen was nooit zo mijn ding toen ik jong was. Niet opvallen is nu nagenoeg onmogelijk. Maar inmiddels ben ik ouder, niet per se wijzer, maar wel zelfverzekerder! Trots paradeer ik rond op mijn carbonnen protheses en als iemand het niet opmerkt vind ik dat stiekem toch stom!
• De dagen dat ik mijn prothese(s) niet aan kan vind ik het moeilijkst. Dan snak ik naar mijn 'oude gezonde' benen, die mis ik dan heel erg. Zonder prothese moet ik op krukken of in een rolstoel, en daar word ik behoorlijk chagrijnig van. De dagen dat ik dan weer gewoon rond paradeer zijn daardoor wel waardevoller geworden. Zulke ogenschijnlijke simpele dingen ben ik meer gaan waarderen.
• Kids… vroeger al leuk, nu nóg leuker. ''Woooooow heb jij robotbenen?'', ''Mag ik ze ook eens aan?'', ''Mag ik je voeten zien?''.
• Voor mensen is er altijd reden tot een praatje. Vaak begint dit met ''Mag ik je even complimenteren'' of de altijd op de loer liggende vraag ''Mag ik vragen hoe het komt dat…''. Ik heb al veel leuke gesprekken gehad met mensen die ik niet had willen missen. Dat ze naar mij en mijn protheses vragen is namelijk vaak alleen maar een opening, daarna gaat het vaak over hele andere dingen! Heel soms is het ook een opening waarna mensen hun eigen sores met mij beginnen te delen. En dat mag mij af en toe wel bespaart blijven hoor. 
• Vroeger was ik altijd heel enthousiast wanneer ik een nieuwe fiets kreeg. Het voelde anders, de fiets was groter of er zaten meer versnellingen op. Nu heb ik datzelfde enthousiaste gevoel bij nieuwe voeten! Ik ben kort geleden geswitched naar de Pro-Flex XC, deze voet is zoveel actiever dat het leek alsof ik werd afgevuurd vanaf mijn voorvoet. Zo soepel en beweeglijk. Ook wanneer ik andere blades test of we een afstelling veranderen voel ik zo'n enthousiaste kriebel. Inmiddels is het een soort spel waarbij mijn prothesemaker en coach niet altijd meer zeggen wat ze precies willen veranderen. Ze doen het gewoon en het moment dat ik erop weg loop voel ik dan wat ze hebben uitgespookt en bespreken we het.

Er zullen altijd moment zijn waarop ik iets van vroeger mis. En ja, soms heeft dat te maken met mijn amputatie. Gelukkig zijn er ook genoeg momenten die ik niet had willen missen! Vaak krijg ik ook de vraag hoe ik denk dat mijn leven was geweest als ik niet ziek was geworden en mijn benen was verloren. In het begin wist ik hier het antwoord niet zo goed op. Ik vond het zelfs een ongemakkelijke vraag. Inmiddels is mijn antwoord steevast dat ik dat simpelweg niet weet. Het enige wat ik wél weet, is dat ik nu een heel leuk leven heb en gelukkig ben. Dan doet 'wat als' er niet meer toe.