Verwachting vs. werkelijkheid na amputatie.

Had ik echt verwachtingen? Nee ik denk het niet… Wel enorm veel onzekerheden. Bang was ik, want ik wist echt helemaal niks van protheses of hulpmiddelen, laat staan over gehandicapt zijn. De lading van ‘’gehandicapt’’ is altijd zo negatief, terwijl volgens de letter des woords dit niet per se zo is. Beperkt zijn… dat is wel negatief. Maar in hoeverre staan gehandicapt en beperkt tot elkaar in verhouding? Ik verwachtte er niks van en ging op zoek naar de werkelijkheid. Mijn werkelijkheid.

Vanaf het moment dat ik ziek werd tot amputatie ging alles enorm snel. En ook daarna stopte de trein niet met rijden. Ik kwam in een soort standaard zorgmolen, op zich niks mis mee maar erg veel leerde ik daar niet van. Het leven leert je hoe je leven echt veranderd is. En confronteert je met de werkelijkheid. Wat moet anders, wat is nog hetzelfde en in hoeverre kan ik mijzelf aanpassen tot situaties. Maar bovenal, is al dat aanpassen eigenlijk wel nodig? Zoek het uit! Letterlijk. Het bijna net zoals bij kinderen, laat ze zelf de wereld ontdekken en ze zullen het meeste leren. En de omgeving zal er zijn om je op te vangen als het even niet gaat.

Nou dat aanpassen bleek dus mee te vallen. Gehandicapt zijn is helemaal geen negatieve term per se. Tenminste, dat hoeft het wat mij betreft niet te zijn. Het is maar net hoe je ermee om gaat. Toen ik mijn protheses had werd ik elke dag vaardiger, alleen al door ze simpelweg te gebruiken op weg van de keuken naar de eettafel. De verwachting over gehandicapt zijn schrikt af, maar zoals ik het mee maak zit angst en onzekerheid vooral in jezelf en niet in de handicap. Waarschijnlijk, als mensen mij zien met mijn protheses, zullen ze zeker dingen zien die ik anders doe dan zij. Dat valt op. Maar dat maakt niet uit! Alsof ik nooit omkijk als er iemand langs loopt die ik bijzonder vind.