Van amputatie naar topprestatie.

Bij het schrijven van de titel van deze blog dacht ik ineens; zonder dat ik paralympisch topsporter ben, kan ik toch ook topprestaties leveren.. of niet? Ja dat kan. Topprestaties zitten in jezelf en in jouw doelen. (Daarmee niet gezegd hebbende dat het breken van records natuurlijk niet heel gaaf is haha!).

Toen ik geamputeerd werd, wist ik het echt even niet meer. Om eerlijk te zijn, ik wist het voor langere tijd niet. Ik werd geleefd, ging van de ene afspraak naar de andere en ondertussen zette ik mij elke dag in om uiteindelijk weer terug te kunnen keren in mijn ‘normale’ dagelijkse leven. Dat was desnoods ook het doel van al die afspraken met fysiotherapeuten, artsen etc. toch? Fast forward naar een jaar later was dat redelijk goed gelukt. Maar het doorsnee naar school gaan, vervolgopleidingen zoeken en vrije tijd besteden aan afspreken/lunchen/shoppen was niet helemaal wat ik wilde. Ik miste sport! Heel erg!

Via een paralympische talentendag bleef ik bij atletiek hangen. Ik zag daar zo veel mede geamputeerden die maar met 1 ding bezig waren; gewoon lekker sporten! Als gauw was het enige wat ik nog deed studeren en sporten. Het was leuk, uitdagend en wat vond ik die paralympische topsporters cool zeg! Ik bleef komen, elke week 1 keertje bij Guido Bonsen en de rest bij de plaatselijke atletiekvereniging bij mij in de buurt. Natuurlijk had ik stiekem al in mijn hoofd dat ik niet ging stoppen voordat ik een keer op blades gelopen had! Dat gebeurde na 7 à 8 maanden trainen op mijn dagelijkse benen. En toen werd het alleen maar nóg leuker! Alles nam een enorme wending toen ik mee mocht op een trainingskamp en in mijn eerste wedstrijd al bijna de WK limiet liep. Dat was denk ik wel het moment dat ik topsporter werd. Het innerlijk besef en de overtuiging dat dit is wat ik wilde. Ik had een nieuwe passie gevonden, en dat is een topprestatie als je van zo ver komt.

En zelfs nu ik inmiddels topsporter ben, is er vorig jaar wéér een nieuw vuurtje gaan branden. Verspringen! Voor de grap en met aanmoediging van Guido en Marlène een keer geprobeerd, en ik vond het zo leuk dat ik het elke week bleef doen. Precies zoals ik destijds ook met atletiek ben begonnen. Elke dag, elke week, elke maand op de atletiekbaan zijn. Uiteraard hebben de trainingen allemaal wel een serieuzere vorm gekregen. 10x in de week ben ik aan de slag, verdeeld over 6 dagen. Aangezien atletiek toch een meetbare sport is en omdat topprestaties niet altijd in cijfers uitgedrukt hoeven te zijn maar wel leuk is: al die trainingen, inzet en lol hebben dit jaar tot nu toe geresulteerd in 12.73 op de 100m (snelste ooit op 2 blades) en 5 meter 94. Je snapt.. nog 6 cm tot de 6 meter.. Op naar de baan om weer aan de slag te gaan!