Terug naar werk en collega’s, hoe doe je dat na een amputatie?
Na anderhalf jaar was het eindelijk zover: mijn terugkeer naar het werk. Een moment waar ik lang naar had uitgekeken, maar dat me tegelijk met stress vervulde. Zou ik het aankunnen? Hoe zou mijn lichaam reageren? En misschien wel het zwaarst om te dragen: dat knagende schuldgevoel. Anderhalf jaar “uit” zijn voelde als een eeuwigheid, en ik kon het niet helpen me af te vragen of mijn collega’s me nog wel als een volwaardig teamlid zagen.
Gelukkig werd ik al snel gerustgesteld. Mijn werkgever, vol empathie, had me van bij het begin laten weten dat herstel op de eerste plaats kwam. Geen druk, geen deadlines, alleen de tijd en ruimte om mijn lichaam en geest te laten genezen. Ook mijn collega’s – voor velen buitenstaanders misschien gewoon collega’s, maar voor mij intussen echte vriendinnen – verzekerden me keer op keer dat ik me geen zorgen hoefde te maken.
Die mentale rust was goud waard. Het gaf me de kracht om de stap te zetten en te starten met een progressieve werkhervatting aan 20%. Een zachte landing, zoals dat heet. In het revalidatiecentrum hoorde ik maar al te vaak andere verhalen. Lotgenoten die de keuze kregen tussen voltijds werken of niets, alsof er geen tussenweg bestond. Mensen die in een onmenselijke situatie belandden, waarbij ze een nutteloze taak toegewezen kregen, puur om hen richting ontslag te duwen. Maar ik had het geluk om in een omgeving te werken waar begrip geen loze belofte was, maar realiteit.
Wat me nog het meest raakte, was de warmte waarmee mijn terugkeer werd onthaald. Nog voor ik weer voet op de werkvloer zette, waren er al de nodige aanpassingen doorgevoerd. Een splinternieuwe hoog-laagbureau stond me op te wachten, versierd met slingers en ballonnen, een klein maar groots gebaar van mijn team. Een aangepaste bureaustoel zorgde ervoor dat ik zonder pijn kon zitten, zelfs met mijn prothese. Het waren niet alleen praktische aanpassingen, maar ook emotionele. Ze lieten me voelen dat ik nog steeds deel uitmaakte van het team, dat ik niet zomaar werd “geduld” maar écht gewenst was.
Die eerste dagen waren intens. Mijn lichaam protesteerde, mijn energie was snel op, en de twijfel bleef in mijn hoofd fluisteren. Maar ik wist dat ik niet alleen stond. Mijn werkgever, mijn collega’s, mijn omgeving – ze gaven me het vertrouwen dat ik nodig had om door te zetten. En dus luisterde ik naar mijn lichaam, nam ik mijn tijd, en zette ik stap voor stap verder.
Nu, maanden later, besef ik hoe waardevol die steun is geweest. Terugkeren na een ongeval is meer dan opnieuw beginnen werken. Het is jezelf herontdekken in een wereld die intussen verder is gegaan. Het is leren omgaan met je nieuwe grenzen en tegelijkertijd vechten tegen het gevoel dat je tekortschiet. Maar dankzij de juiste omgeving – een werkgever die je waardeert, collega’s die je steunen en een werkplek die rekening houdt met je noden – wordt dat proces zoveel draaglijker.
Voor iedereen die in een soortgelijke situatie zit: weet dat je niet alleen bent. Weet dat je recht hebt op tijd, op begrip, op een eerlijke kans om je werk opnieuw op te bouwen. En vooral: weet dat jij niet minder waard bent, ook al voelt dat soms zo. Je komt er wel. Op jouw tempo.