Paralympische Spelen in Tokyo - De eerste sprong...

Zo, nu ik dit schrijf ben ik voor het eerst sinds een hele lange tijd weer eens op vakantie! Na de voorbereidingen voor de Paralympische Spelen in Tokyo, de Spelen zelf en vervolgens alle festiviteiten daarna, zit ik eindelijk weer eens stil. Wát een avontuur is de afgelopen tijd geweest.

Ik neem jullie graag mee, terug naar 2017. In dat jaar is namelijk het succes van Team Para Atletiek geboren. En in het bijzonder zet ik graag Marlène en Guido (coach) in het zonnetje. In juli 2017 stonden we op het WK in Londen. Toen wisten we al dat de rol als bondscoach voor Guido zou eindigen. Echter waren wij alles behalve klaar met onze samenwerking en tevens voelde wij alle drie dat de maatschappelijk waarde van Paralympische topsport nog te weinig werd ingezet. Wat als we een eigen Team zouden starten... Konden we daar misschien ruimte voor creëren?! Van die droom maakten we een plan en zo werd Team Para Atletiek geboren.

Over de Paralympische spelen in Tokyo

De laatste weken in Nederland waren erg spannend. De berichten van de Olympische Spelen, over Corona, waren niet goed. Ik was blij toen we eindelijk het vliegtuig naar Japan in konden stappen op 11 augustus! Alle testen negatief, papieren op orde en hup onze eigen bubbel in. We verbleven eerst bijna 2 weken in Chiba, een stadje dat ongeveer een uur rijden is vanaf Tokyo. Daar draaiden we een voorbereidend trainingskamp. Laat ik direct maar eerlijk zijn, het ging daar allesbehalve goed. Vlak voor vertrek had ik een hele stijve hamstring gekregen/ opgelopen en dat was geen normale spierstijfheid. Ik bleef er klachten aan houden en om het zekere voor het onzekere te nemen heb ik amper getraind. Mentaal was dat zwaar, want je werkt toe naar een vorm waarin je de hele wereld aan zou moeten kunnen! Fysiek was er onzekerheid maar één ding stond wel als een paal boven water: ik zou het meeste uitgerust zijn! En dat is minstens zo belangrijk! Enigszins onzeker – maar fysiek absoluut verbetert t.o.v. hoe ik in Chiba aankwam – eindigde ik het trainingskamp.

Op 23 augustus was het zover; we gingen naar het Paralympisch Dorp in Tokyo!! En buiten dat ik op het grootste toernooi mocht gaan strijden om de medailles, was ik door TeamNL ook nog eens verkozen als vlaggendrager! Een waanzinnig grote eer om de ploeg op die manier te mogen representeren! Samen met Jetze Plat heb ik echt een hele gave avond beleefd! Het hele Team stond achter ons, letterlijk en figuurlijk. Om dat te voelen was nog grotere boost! Trots is een understatement, zowel voor mijn team als voor mij. Het gaf mij de extra motivatie die ik op dat moment nodig had.

Twee dagen voor de finale van het verspringen was het atletiekstadion open om te trainen. Voor mij hét moment om te testen hoe goed het met mijn hamstring ging. Ik begon rustig aan met versnellingen en ik ging steeds een beetje harder. Ik heb dankzij Össur verschillende blades voor sprinten en verspringen. Ik wilde beiden blades uitproberen en voelen. Richting het einde deed ik ineens een versnelling zonder over mijn hamstring na te denken! Toen ik stil stond en dat besefte, heb ik direct mijn blades opgeborgen. Zo, dit zit goed. Ik ben er klaar voor. De avond voor de finale had ik nog niet mega veel zenuwen, maar slapen kon ik ook niet. Ik was vooral aan het wachten tot ik eindelijk mocht opstaan en aan mijn eerste onderdeel mocht beginnen!!

Opstaan, ontbijten, de busrit… alles verliep met gierende zenuwen in mijn buik. Maar toen ik eenmaal op de warming-up baan stond en mocht beginnen waren de zenuwen weg. Op de atletiekbaan voel ik mij thuis. Dan ben ik op mijn gemak. 70 minuten voor de finale begint word je verwacht in de callroom. Daar moet je je na de warming-up melden en word je, samen met je tegenstanders, naar een ruimte onder het stadion gebracht. Ze controleren je spikes, tas, startnummer en hoe lang je bent op blades. Er zijn diverse regels en daar moet je je aan houden. Er is ook nog een stukje atletiekbaan waar je je laatste warming-up oefeningen kan doen als je wilt. 30 minuten voor de start mochten we de baan op en onze aanloop uitzetten. Toen ging het eindelijk beginnen! Ik was als laatste aan de beurt in de eerste ronde, dus ik kon iedereen zijn eerste sprong zien neerzetten. Ik kijk daar altijd bewust naar, omdat ik graag weet wat er gaande is in de wedstrijd. Je afsluiten heeft geen zin. Toen mocht ik eindelijk!

De eerste sprong...

Ik ben in staat om direct een goede neer te zetten. Ik heb dat al vaker gedaan. Voordat ik ervoor ging keek ik nog even naar de tribune, naar mijn coach en 2 teamgenootjes die speciaal waren komen kijken. Ik lachte en ging ervoor. Toen ik landde hoorde ik de mensen op de tribune direct schreeuwen. “WOW”, dacht ik… dit moet goed zijn! Ik kwam juichend het zand uit! 6.16 meter! Direct een nieuw wereldrecord!! En de wedstrijd is pas net begonnen… “De toon is gezet’’ dacht ik. Rondes gingen voorbij en niemand kwam in de buurt van mijn afstand. Ik probeerde er ondertussen nog een schepje bij te doen, daarvoor nam ik wel wat meer risico. In de laatste poging kwam de Française nog dichtbij met 6.11 meter, maar dat was niet genoeg. En toen wist ik het. Ik mocht nog 1x springen, mijn overwinningssprong…

De rest van de dagen kon ik nog heerlijk nagenieten van het succes bij het verspringen. 4 dagen later waren de series van de 100m sprint, dus ik had voldoende tijd om stil te staan bij mijn overwinning, en mezelf daarna goed voor te bereiden voor de volgende wedstrijd. Het is belangrijk om stil te staan en de tijd te nemen. Even loslaten en vieren! Je wordt tenslotte niet elke dag kampioen!

100m sprint

Ik was zo gespannen en die zenuwen raakte ik niet kwijt. Daar ga je natuurlijk niet harder van lopen en op het nippertje kwalificeerde ik mezelf voor de finale. Eerlijkheid gebied te melden dat ik door die hamstringblessure geen snelheid heb kunnen opbouwen in de laatste weken, dus mijn topsnelheid bleef ook achter. Ik wist dat winst, ondanks dat ik de snelste ben dit jaar, er niet in zou zitten. Tegelijkertijd ben ik natuurlijk heel close met Marlène en zij was zo sterk en in vorm! Als ik niet kon winnen, dan zij! Maar een medaille voor mij was zeker niet onmogelijk! Ik besloot er alles aan te doen om zo hoog mogelijk te eindigen, maar er ook voor Marlene te zijn want als ik niet kon winnen, dan ging zij dat doen!! De finale was revanche! Ik had er zin in. Iedereen die de finale haalt heeft tenslotte een kans om als eerste te eindigen, dus kom maar op!!

Eenmaal gefinished was het close voor brons met een Canadese en we moesten wachten op het scorebord voor de uitslag. Maar Marlene had gewonnen!!! Ik rende naar haar toe, omhelsde haar en was zo trots. Toen kwam mijn uitslag… 4e… shit! Een paar honderdste te kort voor brons! Ik moest van ver komen. Na de blessure en de kwalificatierondes, maar wat wilde ik die medaille graag! De Canadese liep een persoonlijk record en versloeg mij daarmee. Ik heb niks anders dan respect voor haar. We kennen elkaar goed en dit was haar eerste mondiale medaille.

Trots kijk ik terug op deze intense weken. Ik ben niet alleen trots op mezelf, maar juist op Team Para Atletiek. En in het bijzonder ben ik trots op mijn coach Guido en teamgenootje Marlene. Samen met hen ben ik in 2017 dit avontuur gestart en nu zijn Marlene en ik beiden Paralympisch Kampioen met in totaal 3(!) gouden medailles rijker. Wat een gebeurtenis!

Ik spring nog even het zwembad in, voordat in Nederland de wintertrainingen voor het volgende seizoen weer gaan beginnen. Ciao!