Motorrijden, klussen en zelfstandig zijn

22 november 2006, die dag vergeet ik nooit meer. Op die dag ben ik mijn linkerhand kwijt geraakt tijdens het werken. Mijn hand is tussen twee walsen geplet toen ik deze wilde schoonmaken. Hoe het precies gebeurd is en wat er precies gebeurd is, weet ik niet meer. Ik wist wel meteen dat het serieus mis was!

Na de amputatie werd mij in het UMCG keurig gevraagd wat ik allemaal deed en wat ik graag weer wil doen. Motorrijden stond bij mij op nummer 1! Daaraast wilde ik weer kunnen klussen en wilde ik dolgraag zelfstandig zijn. Een paar maanden later kreeg ik mijn eerste prothese, maar dit viel erg tegen! De prothese kon alleen maar open of dicht. Als dit het hulpmiddel moest zijn voor de rest van mijn leven, dan wilde ik liever geen prothese! Ik ben toen zelf op zoek gegaan naar informatie over andere prothesen en vond op internet informatie over de i-limb.

Het bedrijf waar ik toen werkte heeft vanaf het eerste moment heel veel voor mij gedaan. Na de amputatie heb ik nog vier jaar geprobeerd aan het werk te blijven, maar hoewel iedereen me zo goed mogelijk heeft ondersteund en begeleid in het revalidatieproces, had dit helaas niet het gewenste resultaat. Op mijn verjaardag in 2011 heb ik afscheid genomen van het bedrijf waar ik met heel veel plezier heb gewerkt. Gelukkig heb ik nog steeds contact met diverse collega's die mij door dik en dun hebben gesteund. Dat is zo belangrijk en fijn!

Veel veranderd

Of er veel veranderd is na mijn amputatie? Jazeker! Niet alleen voor mij maar ook voor mijn gezin. Vroeger was heel normaal dat ik alles om het huis deed en zware taken op mij nam, maar een deel van deze taken kan ik niet meer of gaan moeilijker. De dingen die ik nog wel kan, of wéér kan, hebben heel veel geduld, tijd, energie en soms aanpassingen gekost. Telkens weer moet je nadenken over de dingen die je doet. Ik was linkshandig maar verloor mijn linkerhand. Hoe schrijf ik rechts? Hoe droog ik me nu af? Hoe kleed ik me aan? Hoe moet ik mijn veters strikken? En hoe maak ik nu mijn ontbijt? Simpele dingen waar ik voorheen nooit over nadacht werden nu ineens moeilijk!

Geeft nooit op!

Door de jaren heen wordt het allemaal steeds gemakkelijker, maar in het begin leverde het veel frustratie op. Het moeilijkste voor mij was het accepteren dat ik nu beperkt ben in de dingen die ik kan. Maar dat is wel het eerste en belangrijkste wat je moet doen: het accepteren! Daarom is mijn motto ook "dit is niet het einde, het is een nieuw begin". Tegen anderen zeg ik altijd: Geef nooit op! Probeer het eerst en zeg dan pas of je het wel of niet kan of wilt. Ik heb zelf veel uitgezocht op internet en ik raad ook aan om met 'lotgenoten' te praten; je bent niet de enige met een beperking! Praat erover en luister naar of lees de ervaringen van anderen, dat kan je helpen!"