Mijn reis met sepsis
Elin Rantatalo (https://www.instagram.com/elin_rantatalo/) is een Zweedse auteur, blogger, motiverende spreker en digitale creator. James Brown (https://www.instagram.com/jbionic_84/) werkt als algemeen juridisch adviseur voor een wereldwijd bedrijf. Hij is een fervent fietser, mentor en fan van West Ham. In deze blogpost vertellen Elin en James hoe ze hun leven weer hebben opgebouwd na hun ziekte en de daaropvolgende amputaties.
In 2019 was Elin op vakantie op Gran Canaria toen ze plotseling ernstig ziek werd. Uit het niets kreeg Elin vreselijke pijn en hallucinaties, wat uiteindelijk sepsis bleek te zijn. Na drie weken in het ziekenhuis werd ze per helikopter teruggebracht naar Zweden, waar beide benen onder de knie en negen vingers werden geamputeerd. Wat op dat moment een enorme klap was voor de voormalige kapster, is nu een actief, druk en elke dag weer anders leven.
Ook tijdens een vakantie, in oktober 2023 in Portugal, voelde James zich plotseling erg onwel. Nadat hij zich in het vliegtuig erg ziek voelde, ging hij rechtstreeks van het vliegveld naar het ziekenhuis, waar hij tweeënhalve week in een kunstmatige coma verbleef. Na nog eens drie maanden in het ziekenhuis en zes weken revalidatie mocht James uiteindelijk naar huis. James werkt nu weer fulltime in Londen.
Wat was je eerste reactie toen je het woord sepsis hoorde?
Elin Rantatalo: Het ging allemaal zo snel en ik voelde me in het begin vreemd genoeg heel goed. Maar de sepsis verspreidde zich snel en ik kan me niet veel meer herinneren van mijn verblijf in het Spaanse ziekenhuis. Toen ik terug was in Zweden en weer bij bewustzijn kwam, voelde ik me berustend over de amputaties; het moest gebeuren, want wat was het alternatief? Ik was vrij stoïcijns over de hele situatie; ik had geen keuze.
James Brown: Het was geen grote verrassing, want mijn hartslag was tijdens mijn vakantie 's nachts gestegen tot 107, terwijl die normaal gesproken rond de 50 ligt. Ik had al enige kennis over sepsis, maar toen ik in het ziekenhuis aankwam, was ik in shock en niet echt bij bewustzijn.
Hoe zag het herstelproces eruit?
JB: Mijn vrouw kreeg te horen dat ik op dat moment de ziekste persoon in het ziekenhuis was. Tijdens mijn revalidatie kon ik mijn armen niet gebruiken, ik had totaal geen grijpkracht. Toen besefte ik dat ik er ernstig aan toe was, maar dat maakte me vastbesloten om weer helemaal de oude te worden. Toen ik in mei weer thuis was, voelde ik dat mijn energie terugkwam en kort daarna ging ik weer aan het werk. Ik vond het wel vermoeiend en in het begin had ik moeite met sommige taken en met het vinden van de juiste woorden, maar ik wilde weer normaal worden. Mijn werkgever, Ricoh Europe PLC, was ontzettend behulpzaam en meegaand. Ik zou zeggen dat ik in oktober 2024 weer fysiek fit was en in januari 2025 weer op volle kracht draaide.
ER: Ik had een lange periode waarin al mijn spieren niet meer werkten. Toen ik eindelijk mijn benen weer terug had, verlangde ik er zo naar om ze te gebruiken. Ik deed mee aan het revalidatieprogramma van het ziekenhuis, maar 's avonds deed ik nog meer oefeningen omdat ik zo gemotiveerd was om weer te gaan leven.
Wat was het keerpunt waarop je voelde dat je je leven weer kon opbouwen?
ER: Ik rouwde om het verlies van mijn vingers. Ik was kapper. Mijn handen waren mijn gereedschap. Toen hoorde ik over Naked Prosthetics en toen ik ze probeerde, wist ik meteen dat dit de oplossing was die ik nodig had. Ik kan dingen vastpakken, de druk op mijn gewrichten is verminderd, ik kan een glas vasthouden, mijn koffer voorttrekken...
JB: Er was niet echt een moment waarop ik me dat realiseerde; het ging meer geleidelijk. Tijdens mijn revalidatie had ik mezelf vier doelen gesteld: weer naar huis gaan, weer autorijden, weer aan het werk gaan en weer fietsen. Dit gaf me een doel en ik heb ze allemaal bereikt, met behulp van mijn i-Digits.
Heb je nog steeds lichamelijke of geestelijke gezondheidsproblemen?
JB: Ik heb nog steeds pijn in mijn voet en af en toe last van gewrichtspijn in mijn hand. Maar mentaal kijk ik vooruit. Al mijn leiderschapstrainingen en trainingen in zelfbewustzijn op het werk hebben me daarbij geholpen. Ik houd me niet bezig met negatieve informatie en door lichamelijk actief te zijn, ben ik zeker sneller hersteld.
ER: Ik ben het gehoor in mijn rechteroor kwijtgeraakt en heb beperkte mobiliteit in mijn linkerarm, maar verder voel ik me hersteld. Tegenwoordig gebruik ik vooral mijn Pro Flex Terra, waardoor ik actief kan blijven zonder me zorgen te maken over pijn. Mijn Naked Prosthetics MPC Driver ontlast mijn lichaam en ondersteunt mijn natuurlijke bewegingspatronen, waardoor het dagelijks leven veel natuurlijker aanvoelt. Het voelt als een verlengstuk van mezelf!
Hoe ziet je gemiddelde dag of week er nu uit?
ER: Het is een gekke combinatie van het runnen van een druk huis vol kinderen en dieren, het regelen van lezingen, het schrijven van boeken en het creëren van content voor sociale media... elke dag is anders.
JB: Ik werk weer vijf dagen per week, waarvan de helft in het kantoor in Londen. Ik rijd weer auto, breng mijn dochters naar hun zwemles, doe aan tuinieren en neem in feite een deel van de taken van mijn vrouw over. We zijn op het punt gekomen dat de taken weer bijna gelijk verdeeld zijn.
Wat zou je willen dat anderen uit jouw ervaring meenemen?
JB: Wees je bewust van de symptomen: een hoge hartslag, dat gevoel van onheil, en sluit eerst sepsis uit. Als het jou overkomt, voel je je vreselijk en vraag je je af of je ooit nog alles kunt doen wat je vroeger deed. Maar de realiteit is dat je dat waarschijnlijk wel kunt.
ER: Ik ben iemand met veel dromen die heeft geleerd tevreden te zijn met het leven. Ik blijf mijn lezingen en mijn rol als rolmodel ontwikkelen, dus ik wil dat anderen weten dat het leven doorgaat, soms in een andere vorm, maar even bevredigend.