‘Met een big smile de operatiekamer in’

​De reacties die Mitch kreeg, toen hij besloot zijn linkervoet te laten amputeren, waren allemaal positief. En hoe kan het ook anders: iedereen wist dat dít was wat Mitch het liefste wilde.

Mitch had namelijk meer dan genoeg van de pijn die zijn leven beïnvloedde. Zoals de zenuwpijnen, of de pijn die zijn voet hem bezorgde, ingeklemd in een prothese. Zijn ouders hadden de beslissing bewust aan Mitch gelaten; zo kon hij, toen hij 18 werd, zelf over zijn lot beschikken.

Ouders waren positief

"Mijn ouders voelden mijn beslissing wel aankomen om mijn voet te laten amputeren", vertelt Mitch. "Ze waren dus niet verrast. En ze reageerden allebei positief, ze stonden volledig achter mijn keuze. Wel was vooral mijn moeder emotioneel op de dag van de operatie. Enerzijds omdat het een mijlpaal was die mijn leven ging veranderen, maar ook vanwege de risico's die de operatie inhield. Uiteindelijk haal je toch deel van je lichaam weg, dat in principe gezond is. En een derde verklaring voor haar emotie was opluchting. Eindelijk ging het gebeuren."

Mijn zusje was erbij

"Mijn zusje, die ongeveer twee jaar jonger is dan ik, had er misschien wel het meeste moeite mee van alle mensen uit mijn directe omgeving", vervolgt Mitch. "Ze begreep niet waarom ik het deed. Ik denk dat het deels komt doordat ze niet helemaal kon inschatten welke impact de situatie op me had of hoeveel pijn ik had. Ze was ook vrijwel nooit bij de gesprekken die ik bijvoorbeeld met mijn revalidatiearts had. Tijdens de operatie was ze er wél de hele dag bij, dat wilde ze per se."

Vrienden voor de deur

Mitch' vrienden reageerden ook zonder uitzondering positief. "Zij stonden meteen voor de deur, al op de eerste dag dat ik weer thuis was. Ze wilden graag weten hoe het met me ging. Ook van tevoren waren ze oprecht geïnteresseerd in wat er zou gaan gebeuren. En kort na de operatie ontmoette ik op straat een juffrouw bij wie ik op de basisschool in de klas had gezeten. 'Heb je het toch gedaan! Ziet er goed uit en je loopt ook een stuk beter', reageerde ze. Vandaag de dag kom ik nog wel eens oud-klasgenoten tegen, ook zij reageren allemaal positief."

Gok met risico

Waren er dan helemaal geen negatieve reacties of wanklanken? Eigenlijk niet, of het moet de kritische houding zijn van sommige medici. Mitch: "Mijn instrumentmaker vroeg zich af of we de gok wel moesten nemen. We hadden toch al oplossingen voor mijn situatie? Weliswaar niet perfect, maar toch… Maar ook hij zag na de operatie in dat dit echt tweehonderd procent beter is."

Psychologisch onderzoek

"Mijn revalidatiearts was in het begin ook erg terughoudend", vervolgt Mitch. "Hij twijfelde over de noodzaak om het te doen en wilde dat ik in ieder geval een zorgvuldig traject zou doorlopen, inclusief een onderzoek met een psycholoog. Om zeker te weten dat ik goed had nagedacht over eventuele tegenslagen, enzovoorts. Binnen een uurtje stond ik weer buiten. Dieper graven hoefde niet: ik wist precies wat ik wilde."

Positieve instelling

Mitch had niet anders verwacht dan dat zijn omgeving positief zou reageren. En al zouden er negatieve respons gekomen zijn – dat had hem niet uitgemaakt. "Dat risico heb je altijd, maar wat anderen ervan vinden boeit me niet. Zij hebben toch ook niet de pijn ervaren? Ik had me er niets van aangetrokken. Ik denk dat mijn instelling er juist voor heeft gezorgd dat iedereen zo positief was, ik was op de dag van de operatie zelf namelijk heel relaxed, blij zelfs. Ik ging met een big smile de operatiekamer in en kwam er met een nog grotere glimlach uit."