Het Gevoel van Vrijheid

Als kind was ik altijd al veel buiten te vinden. Na schooltijd sprak ik regelmatig met vriendjes af, we gingen dan bijvoorbeeld naar een grasveld om lekker te voetballen, of zaten uren in het bos verstoppertje te spelen tussen de bomen en struiken of kikkervisjes te vangen bij die ene kleine vijver. Toen ik wat ouder werd, vond ik het ook heerlijk om er regelmatig met de fiets op uit te trekken. Ik ging iedere keer weer wat verder weg en was constant bezig met nieuwe dingen ontdekken en het verleggen van mijn grenzen.

Tegenwoordig ben ik helemaal in mijn element wanneer ik ga handbiken. Het geeft mij echt een gevoel van vrijheid. Handbiken is de Paralympische variant van wielrennen, je bestuurt de pedalen van de fiets hierbij met je handen in plaats van met je voeten. Ik stap bijna iedere ochtend op de fiets, en ga dan weer op pad om mijn grenzen te verleggen. Soms letterlijk, wanneer ik nieuwe wegen ontdek en ik mijn ‘heatmap’ op Strava weer iets uitbreid. Maar soms ook figuurlijk, waarbij ik mijn grenzen opzoek en probeer te verleggen door steeds een stapje verder te gaan. Want als topsporter is het niet alleen maar lol en plezier maken op de fiets, maar moet er ook hard gewerkt worden.

Ondanks het harde werken, kan ik zeker genieten van het fietsen. Doordat ik mijn hoofd lekker leeg kan maken beleef ik echt het gevoel van vrijheid. Gewoon even nergens aan hoeven te denken, en lekker genieten van de rust en natuur om mij heen. Daarom train ik het liefst in het Limburgse Heuvelland, de Duitse Eifel of de Ardennen in België. Deze plekken hebben allemaal prachtige natuur en vooral over de landgrens kom je bijna niemand tegen. Het is dan alleen ik en mijn handbike.

Tijdens het handbiken ben ik niet afhankelijk van mijn prothese, ik draag deze dan niet, maar tijdens het wandelen of hiken is mijn prothese van groot belang. Gelukkig is dit voor mij geen probleem! Als kind deed ik al alles met mijn prothese. Ik denk dat dit deels komt doordat mijn ouders mij hebben opgevoed met de gedachte: “Lukt iets niet, ga dan op zoek naar een oplossing zodat het uiteindelijk toch lukt!” Hierdoor heb ik heel goed geleerd om zelfstandig om te gaan met mijn prothese. Ik zie mijn prothese dan ook absoluut niet als een belemmering, maar juist als een tool die ervoor zorgt dat ik eigenlijk zonder beperkingen door het leven kan gaan. Ik heb, voor zover ik weet, dan ook nog nooit iets niet kunnen doen omdat mijn prothese me hierin belemmerde. Mijn prothese zorgt er juist voor dat ik wel in die ene boom kan klimmen, die ene berg omhoog kan lopen of die ene singletrack met de mountainbike af te dalen.

Natuurlijk kost het me wel meer energie om met een prothese te lopen, al helemaal op uitdagende paden in de bergen of over grote stenen langs een rivier, maar dat weerhoudt mij er niet van om het te doen. Mijn advies is om gewoon iets vaker pauze te houden. Dit biedt meteen weer een extra moment om van het gave uitzicht te genieten. En geloof me, als je ondanks alle uitdagingen die ene tocht dan toch hebt volbracht, is de voldoening na afloop alleen maar groter en smaakt dat koude drankje nog lekkerder!