‘Dit compliment bezorgde me kippenvel’

Mitch Valize is niet de man om bij de pakken neer te zitten. Sterker nog, hij moet oprecht moeite doen om zich zijn laatste frustratie te herinneren. Hoogtepunten in zijn leven zijn er daarentegen genoeg. Zo veroverde hij op zijn eerste WK handbiken meteen een medaille.

"Dat was afgelopen zomer, op het WK in Maniago, Italië. Met zijn drieën vormden we het Nederlands team: kopman Tim de Vries, Johan Reekers en ik. Tijdens de wegwedstrijd van zo'n 70 kilometer was het onze taak om het tempo hoog te houden, zodat Tim in de finale om het goud zou kunnen strijden."

Goud in de heuvels…

"De eerste helft van de race heb ik voorop gereden. Het was heuvelachtig terrein en dat was in ons voordeel, want dat ligt ons wel. Halverwege de race nam Johan het kopwerk over en toen in de voorlaatste ronde de Amerikaan Oscar Sanchez demarreerde, kon Tim gemakkelijk volgen. Sterker nog, hij versloeg Sanchez met een ruime voorsprong en pakte het goud!"

…en ook nog brons

"Achteraf verklaarde Tim dat het een echte teamprestatie was, zonder ons was de race waarschijnlijk heel anders gelopen. Zelf kreeg ik van de bondscoach groen licht om voor het brons te sprinten. Met succes, want in de sprint, vals plat omhoog, versloeg ik vier anderen met meerdere lengtes verschil. Mijn eerste WK en meteen een medaille, te midden van de beste rijders ter wereld: fantastisch!"

Kippenvel

"Na de race feliciteerden veel andere rijders me met het brons. Eén van hen was Alessandro Zanardi, een echte wereldtopper en een held in Italië. Vroeger reed hij in de Formule 1, maar door een ongeluk verloor hij beide benen. 'Incredible', vond hij het dat ik op mijn eerste WK meteen op het podium eindigde. Zo'n mooi compliment van zo'n groot sportman bezorgt me echt kippenvel."

Zenuwpijnen

"Als ik een dieptepunt in mijn leven zou moeten noemen, zijn het de jaren voor de amputatie. Ik droeg toen voor het eerst een prothese met liner, maar mijn voetje in de liner bleek een verre van gelukkige combinatie. Ik zat met pijn in de collegebanken en deed mijn prothese thuis meteen uit. Soms straalden de zenuwpijnen zelfs door tot in mijn ruggenwervel."

Steeds sneller

"In die tijd telde ik de maanden af tot de amputatie van mijn linkervoet. Gelukkig pakte die goed uit. Daarna kon ik al vrij snel alles doen wat ik wilde, maar het belangrijkste was: zonder pijn door het leven gaan. Er volgde veel mooie momenten. Zo kon ik bijvoorbeeld echt genieten als ik tijdens het hardlopen op mijn blade mezelf steeds maar weer verbaasde met een nog snellere tijd."

Doorzettingsvermogen

"Mijn ervaringen hebben me als persoon rijker gemaakt, ik denk niet dat ik dit allemaal had kunnen bereiken als ik twee gezonde benen had gehad. Bovendien ben ik gehard door wat ik heb meegemaakt, ik weet wat het is om pijn te hebben, maar ook: hoe je met je eigen doorzettingsvermogen tóch mooie dingen kunt bereiken. Die bagage helpt me ook om in het 'normale' leven stevig in mijn schoenen te staan."