Achter de schermen bij een grote atletiekwedstrijd
Benieuwd hoe het is om als topsporter deel te nemen aan een wedstrijd van wereldklasse?
De Nederlandse Marlene van Gansewinkel en Fleur Jong kwamen in oktober allebei met een medaillebuit terug van de Wereldkampioenschappen Para-atletiek 2025 in New Delhi. Marlene won zilver op de 100 m voor vrouwen en goud op de 200 m voor vrouwen in de categorie T64. Fleur Jong won drie gouden medailles op het verspringen T64, de 100 m T64 en de universele 4 × 100 m estafette.
Zowel Marlene als Fleur dragen de Cheetah Xtreme van Össur.
Hoe ziet de training eruit voorafgaand aan een groot evenement?
Fleur Jong – Ik train fulltime, zes dagen per week, en het hele jaar door als je de fysiotherapie- en diëtistensessies meetelt. In de winter bouw ik een solide basistraining op, terwijl ik in de zomer de kwaliteit boven de kwantiteit verhoog, dus ik concentreer me op hogere snelheden en langere sprongen.
Marlene van Gansewinkel – Ik heb de hele winter getraind, met het wereldkampioenschap als doel. Maar midden in de training ben ik naar Denemarken verhuisd. Ik moest een huis vinden en het was over het algemeen een gekke tijd. Op dat moment had ik nog negen weken om me voor te bereiden op het WK, wat niet veel tijd was!
Hoe lang van tevoren ben je naar India gereisd?
FJ – Ik vertrok op 17 september naar Dubai en een week later vloog ik door naar New Delhi. Dankzij het pre-kamp in Dubai konden we acclimatiseren voordat het WK op 27 september begon. In Dubai trainde ik maar één keer per dag, dus ik had niet veel anders te doen dan me te concentreren op een paar technische details.
MvG – Ik kwam op 24 september aan in New Delhi, na het voorprogramma in Dubai met het hele Nederlandse team. Mijn evenementen waren op 1 en 5 oktober en op 6 oktober was ik weer thuis. Het gaat allemaal heel snel voorbij. Ik heb eigenlijk alleen het hotel en de binnenkant van de baan gezien.
Wat zijn je gevoelens in de aanloop naar je individuele evenementen?
FJ - Zenuwen en opwinding! Als je training ten einde loopt, heb je het gevoel: dit is het dan, oh mijn god, dit is mijn laatste sessie! Meestal ben ik de dag ervoor nerveus, maar op de dag zelf ben ik echt opgewonden. Mijn eerste onderdeel was de 100 meter. De voorrondes waren 's ochtends en de finales 's avonds, wat voor mij goed was, want zo had ik een volle, actieve dag en hoefde ik niet te wachten en nerveus te worden. Bij het verspringen moest ik daarentegen de hele dag wachten.
MvG – Ik ben altijd vrij relaxed. Het duurt meerdere dagen, dus je moet leren om te ontspannen. Maar deze keer, omdat ik halverwege het seizoen naar een ander land was verhuisd, wist ik niet waar ik zou eindigen. Voor zover ik wist, had ik de langzaamste kunnen zijn, en dat maakte me een beetje nerveus.
Hoe ziet een gemiddelde dag eruit terwijl je daar bent?
FJ – Ik houd het zo normaal mogelijk. Ik houd me zoveel mogelijk aan mijn normale ontbijt, op mijn normale tijd, en mijn normale schema. Ik speel spelletjes met teamgenoten, drink koffie, schrijf updates over mijn wedstrijden en maak een dagplan. Als ik die dag niet aan het wedijveren ben, ga ik kijken en andere teamleden aanmoedigen, want het geeft me een boost als ik zie dat ze het goed doen.
MvG – Er is vaak 's avonds een wedstrijd, dus ik sta 's ochtends rond 8 of 9 uur op. Ik neem een uur de tijd voor het ontbijt, ga naar de sportschool om wat te stretchen en te wandelen, ontspan met een kopje koffie, lees een boek of kijk wat tv, en dan eet ik weer. Ik ben misschien een beetje saai, maar ik heb niet echt zin om iets spannends te doen. Andere teamleden besteden hun tijd aan studeren, Instagrammen of het kijken naar wedstrijden, maar ik ben niet echt het hotel uit geweest. Daarnaast zijn er protocollen die we moeten volgen, zoals niet alleen op pad gaan, letten op wat we eten en voorzichtig zijn met hygiëne, zodat we niet ziek worden voor een evenement.
En hoe voelt het als je een medaille wint?
FJ – Dat hangt echt af van de aanloop naar het evenement en of het een spannende strijd was of niet. Maar op het moment dat je beseft dat je gewonnen hebt, is dat gewoon het allergaafste gevoel! Het komt recht uit je hart en is met niets te vergelijken. Soms wil ik huilen, schreeuwen of lachen, maar dat gevoel is als een heel korte uitbarsting van energie.
MvG – Ik was nerveus bij de 200 meter, omdat ik mijn training in korte tijd had moeten proppen, dus ik was gewoon opgelucht dat ik gewonnen had. Ik had een gek jaar achter de rug en ik wilde de wereld laten zien wat ik kon. Ik neem winnen nooit als vanzelfsprekend aan.
Hoe kun je dat nog overtreffen? Wat komt er nu?
FJ – Ik zit in de eerste weken van de wintertraining, dus ik heb veel spierpijn, ben moe en doe af en toe een dutje! De Europese kampioenschappen zijn ongewoon vroeg, dus ik moet in vorm zijn. Daarna ga ik op zoek naar een paar andere leuke wedstrijden, iets waar mijn hart echt sneller van gaat kloppen. Het is een kans om te experimenteren in 2026, want in 2027 zijn de wereldkampioenschappen en daarna ga ik nadenken over LA28!
MvG – Mijn trainingsschema werkt beter voor mij, maar waar ik aan moet werken is mijn herstel en slaap. Dus komend jaar ga ik in mezelf investeren om gezonder te worden en een betere basis op te bouwen. Ik zal veel in de sportschool te vinden zijn, maar vanaf begin december ga ik ook genieten van mijn stage bij het hoofdkantoor van Össur in Reykjavik, waar ik nu al naar uitkijk! En zodra ik de exacte data voor de Europese kampioenschappen weet, ga ik mijn seizoen daarop afstemmen.