Mentale veerkracht: Hoe een Prothese Mijn Leven Veranderde
Sabine Vranckx uit België werd geboren met een aangeboren adactiylie van haar linkerhand (wat betekent dat ze delen van haar vingers mist) en kreeg als gevolg daarvan te maken met pesterijen in haar jonge jaren. Het ontvangen van haar i-Digits en het opbouwen van haar eigen online community waren de veranderingen die ze nodig had om mentale veerkracht op te bouwen en weer vol trots en zelfvertrouwen het leven door te gaan.
Geboren worden zonder linkerhand is een hele uitdaging, vooral mentaal. Die uitdaging startte voor mij persoonlijk op het moment dat ik besefte dat ik ‘anders’ was. Dat ‘anders’ zijn, gaf mij geen positief gevoel, integendeel. Ik werd vreemd bekeken en uitgelachen. Na een tijd kraakte mij dat helemaal en als reactie verstopte ik mijn hand.
Dankzij mijn bionische prothese keerde het tij. Ik voelde mij voor het eerst in mijn leven volmaakt. Ik wilde de wereld tonen wat ik allemaal kon en eindelijk kon ik dat ook tonen.
Ik dacht dat de grootste mentale uitdaging na het krijgen van mijn bionische prothese de reactie van mensen was. Die prothese valt immers op. Hoe negatief de reacties waren op mijn hand voor ik een prothese had, zo positief waren ze op mijn bionische hand. Mentaal was dat wat ik nodig had om eindelijk te kunnen zijn wie ik ben.
Toen ik besloot om te gaan voor een bionische hand, heb ik op aanraden van mijn jongste dochter een Facebookpagina aangemaakt. Dat was de beste beslissing ooit. Ik heb alle stappen in het hele proces online gezet en de positieve reacties die ik kreeg, hebben mijn mentale veerkracht stap voor stap doen toenemen. Nog steeds post ik regelmatig filmpjes over dingen die ik dagdagelijks doe en de reacties blijven deugd doen.
Mentaal voel ik mij nu sterker dan ooit. Ik ben trots op mijn (bionische) hand. Als ik in een restaurant een steak bestel, krijg ik soms de vraag van de ongeruste ober of hij mijn vlees moet laten snijden. Trots zeg ik dan dat dat helemaal niet nodig is. Vroeger, toen ik een esthetische prothese had, huilde ik als ik die vraag kreeg. Dat was voor mij dan een teken dat de esthetische prothese niet verstopte dat ik geen hand had. Ik werd daar altijd weer verdrietig van want dat deed me steeds terugdenken aan de pesterijen.
Gelukkig is die tijd voorbij. Iedereen mag mijn hand zien. Ik ben er echt trots op en die hand hoort gewoon bij mij.
Wie zich mentaal wil versterken, moet een weg zoeken om zichzelf te aanvaarden. Dat kan door bijvoorbeeld te focussen op wat je allemaal nog wel kan en niet op wat je niet (meer) kan. Als je die stap kan zetten, wordt je mentaal sterker, wat ook de reacties van de buitenwereld zijn. Dat is absoluut niet gemakkelijk maar wel noodzakelijk om verder te kunnen en om te kunnen zijn wie je bent.